Rozdział 1

Okey więc dziękuje za te 40 komentarzy(mam nadzieję, że były szczere) ;D

Na ten rozdział miałam tyle pomysłów i pisałam go codziennie od nowa, ze wyszła totalna klapa.

Proszę nie zrażajcie się nim bo to początek a jak wiadomo początki bywają trudne.

Przepraszam za wszystkie błędy, mam z tym wielki problem.

Mam nadzieje że was tak strasznie nie rozczarowałam. Xx

Noc była zimna i nieprzyjemna. Pierwsze płatki śniegu zaczęły powoli wirować nad zakapturzonymi głowami przechodniów , pośpiesznie przemierzających londyńskie ulice. Po mimo późnej godziny ów głów było wiele ale każda jakby ślepa, zbyt egoistycznie zajęta swoimi własnymi sprawunkami  przechodziła obok wszystkiego obojętnie.

                Stary, no oka 80 letni mężczyzna siedział w tą nieprzyjemną noc  ubrany jedynie w elegancki garnitur. Po jego policzkach spływały łzy kreśląc na nich drogę wzdłuż kości policzkowych i spływając  na trzymaną w ręku fotografię.  Ukazywała ona mężczyznę najwyżej dwudziesto letniego z zawiniątkiem na rękach . Jego twarz aż promieniała szczęściem a po mimo, że zdjęcie było czarno białe jakimś cudem udało zachować się ekspresje w oczach chłopaka i Niall doskonale widział, że były w nieprzyzwoitym odcieniu zieleni.

 Na odwrocie fotografii pisały słowa, które starzec znał na pamięć jednak czytał je raz po raz bo były napisane tym specyficznym lekko kobiecym pismem.

,, Kochany Niallu chciałem pochwalić się swoją córeczką, to Carly. Ma niebieskie oczy, dokładnie w takim samym odcieniu jak twoje.  Dziwne prawda ? Muszę przyznać, że strasznie za tobą tęsknie. Kiedy nas odwiedzisz ?

Ps. Uwierzysz że jestem ojcem ??

                               Twój Harry’’

                Niall nie mógł uwierzyć bardzo długo.   Był cholernie zazdrosny o to, że jego najlepszy przyjaciel się zakochał, miał żonę, dziecko, psa i uroczy domek. A on? On zmarnował życie na czekanie. Czekanie na Harrego. Jedyne co mu pozostało to wspomnienia. Zamknął oczy i nie zwracając uwagi na zimno, ludzi i przeniósł się powrotem do roku 19026.

***

                Tak naprawdę Harry nigdy nie miał nawet poznać Nialla . Pochodził on z jednej z najbardziej szanowanych i bogatych rodzin na terenie całej Anglii. Jego ojciec miał duży wypływy na politykę państwa, ludzie liczyli się z przekonaniami i postanowieniami  Stylesa, dodatkowo uchodził on za wzór dobrego ojca i męża.  Dzięki temu loczek dorastał w śród luksusów, służących spełniających jego zachcianki i gwiazd ówczesnej Europy.

                Jednak ta sława miało również swoje minusy-ludzie aż nazbyt zwracali uwagę na rodzinne Stylesów. Ulubionym zajęciem  starszych  pań, które nie chcąc pogodzić się z rzeczywistością   nazywały się ,,damami złotego wieku’’ było plotkowanie a największym zainteresowaniem od lat cieszył się Harry Styles. On bowiem nie zachowywał się tak jak na chłopców w jego wieku przystało. 

- Nie interesuje się Alice, nawet z nią nie porozmawiał a to przecież idealny materiał na dziewczynę, zgrabna ,urocza i niekłopotliwa. Jedynie co go obchodzi to ten cholerny szkicownik ,całymi  dniami siedzi skulony w cieniu i rysuje. Kto by to słyszał? Malowanie to wyłącznie dziewczęce zajęcie. Mógłby pograć w piłkę albo pobiegać, Anne widziałaś  jaki on jest kruchy i blady. Na twoim miejscu zabroniłabym mu malować. naprawdę zrób coś z tym- Nie raz mama Harrego słyszała jak jej przyjaciółka uskarża się na dziwaczne zachowanie syna ale należała do nielicznych, w tamtych czasach rodziców, którzy naprawdę dbali o dobro i szczęście swoich dzieci dla tego raz za razem tłumaczyła że nie będzie zmuszała go do robienia czegoś w brew woli.  Sprawy tak ładno nie wyglądały z panem Stylesem. Był to człowiek bardzo tradycyjny i liczący się z zdaniem innych. Nie podobało mu się sposób w jaki mówią o jego synu ale najbardziej martwiło go to, że Harry nie miał przyjaciół. Był zbyt cichy i rozkojarzony żeby prowadzić z kimś ożywioną konwersacją trwającą więcej niż 10 minut i po mimo usilnych starań ze strony wszystkich Harry nadal pozostawał tym pustym, cichym dzieckiem.

                Każdy rysunek loczka obiegał trochę od rzeczywistości. Lubił tworzyć wymyślone rzeczy albo łączyć rzeczywistość z fantastyką. Nie patrzył na świat tak jak na to patrzą normalni ludzie dla niego wszystko było materiałem do szkicownika. To jedynie dawało mu trochę rozrywki, ta nutka fantastyki w umyśle nadająca życiu więcej barw i kolorów. Najczęściej inspirował się w wielkim ogrodem rodziców. Było tam tyle pięknych rzeźb, krzaków i ścieżek zamieniających się w labirynty( aż miło było się w nich gubić). 

                Ulubionym miejscem Harrego była ławka tuż przy fontannie. Z tamtą można było obserwować wspaniałe zachody i wschody słońca oraz sposób w jaki liście i kwiaty kołysały się pod wpływem wiatru. Zazwyczaj właśnie tam przesiadywał ; zgarbiony z ołówkiem za uchem wpatrujący się w nie określonym kierunku

- Cześć. Ładnie rysujesz.- Przestraszony Harry wypuścił z ręki szkicownik i nawet nie kłopotał się z jego podniesieniem bo był zbyt zaskoczony tym, że ktoś się do niego odezwał. Niezdarnie uśmiechnął się na widok blond włosów i twarzy pokrytej brudem i kropelkami potu. Chłopak stał przed Harrym bez koszulki  bezwstydnie  prezentując swoje dobrze wyrzeźbione mięśnie i z niewiadomych przyczyn policzki loczka pokryły się rumieńcami. 

- Dziękuje- Wyszeptał o wiele za późno, ledwo słyszalnie prawie dziesięć minut po tym jak nieznajomy się odezwał.